Robert De Niro Filmy • Wiek

Robert De Niro to jedna z najbardziej rozpoznawalnych i szanowanych postaci w historii kina. Urodzony w 1943 roku w Nowym Jorku, aktor zdobył sławę dzięki niezapomnianym rolom w filmach takich jak "Ojciec chrzestny II", "Taksówkarz" czy "Wściekły Byk". Jego intensywny styl gry, zdolność do całkowitego wcielania się w postacie oraz długoletnia współpraca z reżyserem Martinem Scorsese uczyniły go ikoną Hollywood. De Niro zdobył dwa Oscary i niezliczone inne nagrody, kontynuując karierę przez ponad pięć dekad i inspirując kolejne pokolenia aktorów.

Jak rozpoczęła się kariera aktorska De Niro?

Robert De Niro, urodzony 17 sierpnia 1943 roku w Nowym Jorku, już od najmłodszych lat był otoczony sztuką. Jego rodzice, Virginia Admiral i Robert De Niro Sr., byli artystami - matka malarką, a ojciec twórcą obrazów i rzeźb abstrakcyjnych. To środowisko niewątpliwie miało ogromny wpływ na kształtowanie się wrażliwości artystycznej młodego Roberta.

Swoją przygodę z aktorstwem De Niro rozpoczął już w wieku 10 lat, kiedy to zagrał Tchórzliwego Lwa w szkolnym przedstawieniu "Czarnoksiężnik z Oz". To doświadczenie rozbudziło w nim pasję do aktorstwa, którą postanowił rozwijać w kolejnych latach.

Kluczowym momentem w edukacji aktorskiej De Niro było podjęcie nauki w prestiżowym Stella Adler Conservatory w Nowym Jorku. Stella Adler, znana jako jedna z największych popularyzatorek metody Stanisławskiego, wywarła ogromny wpływ na kształtowanie się warsztatu młodego aktora. Metoda Stanisławskiego, zakładająca całkowite wczucie się w graną postać, stała się fundamentem techniki aktorskiej De Niro, którą doskonalił przez całą swoją karierę.

Pierwsze kroki w profesjonalnym aktorstwie De Niro stawiał w off-broadwayowskich produkcjach teatralnych. Jego debiut filmowy miał miejsce w 1963 roku, gdy zagrał niewielką rolę w filmie Briana De Palmy "The Wedding Party". Jednak film ten został wydany dopiero kilka lat później, w 1969 roku.

Prawdziwy przełom w karierze De Niro nastąpił w 1973 roku, gdy zagrał w filmie "Ulice nędzy" w reżyserii Martina Scorsese. Ta rola zwróciła na niego uwagę krytyków i otworzyła drzwi do kolejnych, coraz bardziej znaczących projektów. Współpraca z Scorsese okazała się kluczowa dla rozwoju kariery De Niro i zaowocowała wieloma wspaniałymi filmami w przyszłości.

Metoda Stanisławskiego w praktyce De Niro

Warto przyjrzeć się bliżej, jak De Niro wykorzystywał metodę Stanisławskiego w swojej pracy. Aktor znany jest z niezwykłego poświęcenia dla swoich ról i całkowitego zanurzenia się w odgrywane postacie. Przykładem może być jego przygotowanie do roli Jake'a La Motty w filmie "Wściekły Byk" (1980), gdzie De Niro przybrał na wadze ponad 27 kilogramów, aby wiarygodnie przedstawić boksera na różnych etapach jego życia.

Innym aspektem metody Stanisławskiego, który De Niro często stosuje, jest dokładne badanie tła psychologicznego i społecznego swoich postaci. Przed rozpoczęciem zdjęć do "Taksówkarza" (1976), aktor spędził wiele godzin jeżdżąc taksówką po Nowym Jorku, aby lepiej zrozumieć psychikę swojego bohatera.

Które role przyniosły mu największą sławę?

Kariera Roberta De Niro obfituje w niezapomniane role, które na stałe wpisały się w historię kina. Jedną z najbardziej ikonicznych jest rola młodego Vito Corleone w filmie "Ojciec chrzestny II" (1974) Francisa Forda Coppoli. To właśnie ta kreacja przyniosła De Niro pierwszego Oscara i ugruntowała jego pozycję jako jednego z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia. Wyzwanie, jakie stanęło przed De Niro, było ogromne - musiał wcielić się w postać, którą w pierwszej części "Ojca chrzestnego" mistrzowsko zagrał Marlon Brando. De Niro nie tylko sprostał temu zadaniu, ale stworzył własną, niezapomnianą interpretację tej postaci.

Kolejną rolą, która przyniosła De Niro ogromną sławę, była postać Travisa Bickle'a w "Taksówkarzu" (1976) Martina Scorsese. Ten psychologiczny portret samotnego, niezrównoważonego weterana wojny w Wietnamie, który zostaje taksówkarzem w Nowym Jorku, do dziś pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cytowanych filmów w historii kina. Słynna scena przed lustrem, w której Bickle wypowiada kultowe już słowa "You talkin' to me?", stała się jednym z najbardziej ikonicznych momentów w karierze De Niro.

Nie można pominąć roli Jake'a La Motty w filmie "Wściekły Byk" (1980), również w reżyserii Scorsese. De Niro przeszedł niesamowitą transformację fizyczną, przybierając na wadze ponad 27 kilogramów, aby wiarygodnie przedstawić boksera na różnych etapach jego życia. Ta rola przyniosła mu drugiego Oscara i utrwaliła jego reputację jako aktora totalnie oddanego swojemu rzemiosłu.

Wśród innych znaczących ról De Niro, które przyniosły mu ogromną sławę, należy wymienić postać Jimmiego Conwaya w gangsterskim eposie "Chłopcy z ferajny" (1990), Ala Capone w "Nietykalni" (1987), czy Sama "Ace'a" Rothsteina w "Kasyno" (1995). Każda z tych ról pokazała niezwykłą wszechstronność De Niro i jego umiejętność całkowitego wcielania się w różnorodne postacie.

Współpraca z Martinem Scorsese

Warto podkreślić, że wiele z najbardziej znanych ról De Niro powstało w wyniku jego wieloletniej współpracy z reżyserem Martinem Scorsese. Ta twórcza symbioza zaowocowała takimi klasykami jak "Wściekły Byk", "Taksówkarz", "Chłopcy z ferajny", "Kasyno" czy "Król komedii". Ich współpraca jest często porównywana do innych słynnych duetów reżyser-aktor w historii kina, takich jak Akira Kurosawa i Toshiro Mifune czy Federico Fellini i Marcello Mastroianni.

Jakie nagrody i nominacje zdobył aktor w swojej karierze?

Robert De Niro jest jednym z najbardziej utytułowanych aktorów w historii kina, a jego dorobek nagród i nominacji jest imponujący. Najważniejszym wyróżnieniem w karierze aktora są dwa Oscary. Pierwszego otrzymał za rolę drugoplanową jako młody Vito Corleone w "Ojcu chrzestnym II" (1974). Drugi Oscar, tym razem za rolę główną, trafił do De Niro za kreację Jake'a La Motty w filmie "Wściekły Byk" (1980).

Oprócz tych dwóch statuetek, De Niro był nominowany do Oscara jeszcze pięć razy: za role w filmach "Taksówkarz" (1976), "Łowca jeleni" (1978), "Przebudzenia" (1990), "Przylądek strachu" (1991) oraz "Poradnik pozytywnego myślenia" (2012). Te nominacje świadczą o niezwykłej konsekwencji i wysokim poziomie jego aktorstwa na przestrzeni dekad.

De Niro jest również laureatem dwóch Złotych Globów. Pierwszego otrzymał za rolę w "Wściekłym Byku", a drugiego za całokształt twórczości w 2011 roku (Nagroda im. Cecila B. DeMille'a). Ponadto, aktor był nominowany do Złotego Globu aż osiem razy, co potwierdza jego niesłabnącą pozycję w branży filmowej.

• Nagroda BAFTA za najlepszego aktora pierwszoplanowego za "Wściekłego Byka" (1980)
• Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych za całokształt twórczości (2020)
• Nagroda Honorowa Amerykańskiego Instytutu Filmowego za całokształt twórczości (2003)
• Nagroda im. Cecila B. DeMille'a na Złotych Globach (2011)
• Nagroda Kennedy Center Honors (2009)

De Niro został również uhonorowany prestiżowymi nagrodami na międzynarodowych festiwalach filmowych. W 1984 roku otrzymał nagrodę za najlepszą rolę męską na Festiwalu Filmowym w Wenecji za film "Dawno temu w Ameryce". Na tym samym festiwalu w 1993 roku został nagrodzony Złotym Lwem za całokształt twórczości.

Uznanie krytyków i branży filmowej

Poza oficjalnymi nagrodami, De Niro cieszy się ogromnym uznaniem krytyków filmowych i branży. Wielokrotnie był wymieniany w rankingach najlepszych aktorów wszech czasów. American Film Institute umieścił go na siódmym miejscu w swoim zestawieniu 100 największych gwiazd kina amerykańskiego. Jego wpływ na kino jest nieoceniony, a metoda aktorska, którą stosuje, stała się wzorem dla wielu młodych aktorów.

Czy Robert grał w komediach? Jakie to były filmy?

Choć Robert De Niro jest przede wszystkim kojarzony z dramatycznymi, intensywnymi rolami, w swojej bogatej karierze nie stronił również od komedii. Jego umiejętność odnalezienia się w lżejszym repertuarze pokazuje wszechstronność aktora i gotowość do podejmowania nowych wyzwań.

Jednym z pierwszych znaczących występów De Niro w komedii była rola w filmie "Król komedii" (1982) Martina Scorsese. Choć film ten balansuje na granicy komedii i mrocznego dramatu, to właśnie komediowy aspekt roli Ruperta Pupkina pozwolił De Niro pokazać nowe oblicze swojego talentu.

Prawdziwy przełom w komediowej karierze De Niro nastąpił jednak w latach 90. XX wieku. W 1999 roku zagrał w filmie "Depresja gangstera" u boku Billy'ego Crystala. Ta rola mafijnego bossa, który trafia na kozetkę psychiatry, pokazała, że De Niro potrafi bawić się swoim wizerunkiem twardego faceta, jednocześnie tworząc zabawną i sympatyczną postać. Film okazał się dużym sukcesem kasowym i zapoczątkował serię komediowych ról De Niro.

Kolejnym znaczącym tytułem w komediowym dorobku aktora była seria "Poznaj moich rodziców" (2000) i jej sequel "Poznaj mojego tatę" (2004). W tych filmach De Niro wcielił się w rolę Jacka Byrnesa, nadopiekuńczego ojca, którego zięć (grany przez Bena Stillera) musi zdobyć aprobatę. Komizm tych filmów opierał się w dużej mierze na kontraście między stereotypowym wizerunkiem De Niro jako twardego faceta a jego rolą nadopiekuńczego, czasem neurotycznego ojca.

• "Gruby i chudszy" (1996) - choć rola De Niro była tu niewielka, pokazała jego gotowość do udziału w lekkich komediach
• "Showtime" (2002) - komedia akcji, w której De Niro gra u boku Eddiego Murphy'ego
• "Wszyscy mają się dobrze" (2009) - komediodramat, w którym De Niro wciela się w rolę owdowiałego ojca próbującego odnowić relacje z dorosłymi dziećmi
• "Mały Fockers" (2010) - trzecia część serii "Poznaj moich rodziców"
• "Sylwester w Nowym Jorku" (2011) - komedia romantyczna z gwiazdorską obsadą
• "Starcy na emeryturze" (2013) - komedia o grupie przyjaciół organizujących wieczór kawalerski w Las Vegas

Warto zauważyć, że komediowe role De Niro często grają z jego wizerunkiem "twardego faceta" ukształtowanym przez wcześniejsze dramatyczne role. To napięcie między oczekiwaniami widzów a komediowym charakterem postaci stanowi źródło humoru w wielu z tych filmów. Jednocześnie, nawet w komediach, De Niro nie rezygnuje ze swojego charakterystycznego, intensywnego stylu gry, co nadaje jego komediowym kreacjom unikalny charakter.

Jak wygląda życie prywatne gwiazdora Hollywood?

Robert De Niro, mimo swojej ogromnej sławy i rozpoznawalności, zawsze starał się chronić swoją prywatność. Niemniej jednak, niektóre aspekty jego życia osobistego są znane opinii publicznej. De Niro był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Diahnne Abbott, z którą ożenił się w 1976 roku. Z tego związku ma syna Raphaela, urodzonego w 1976 roku. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1988 roku.

W 1997 roku De Niro poślubił Grace Hightower. Para ma dwoje dzieci: syna Elliota (ur. 1998) i córkę Helen Grace (ur. 2011). Związek De Niro i Hightower przechodził wzloty i upadki - w 1999 roku aktor złożył pozew o rozwód, ale ostatecznie para odnowiła swoje śluby w 2004 roku. Niestety, w 2018 roku ogłoszono, że De Niro i Hightower zdecydowali się na separację.

De Niro jest również ojcem bliźniaków Juliana i Aarona (ur. 1995), których matką jest jego była partnerka, modelka Toukie Smith. W 2023 roku, w wieku 79 lat, De Niro powitał na świecie swoje siódme dziecko, córkę Gia Virginia Chen-De Niro, której matką jest jego obecna partnerka, Tiffany Chen.

Zaangażowanie społeczne i polityczne

Poza życiem rodzinnym, De Niro znany jest ze swojego zaangażowania w różne sprawy społeczne i polityczne. Jest zdecydowanym krytykiem Donalda Trumpa i często wypowiada się publicznie na tematy polityczne. Aktor angażuje się również w działalność charytatywną, wspierając m.in. badania nad autyzmem, co ma związek z jego osobistymi doświadczeniami - jego syn Elliot jest w spektrum autyzmu.

De Niro jest także znany z swojej miłości do Nowego Jorku. Jest współwłaścicielem sieci restauracji Nobu i hotelu Greenwich Hotel w Tribece. Jego zaangażowanie w życie miasta wykracza poza biznes - był jednym z założycieli Tribeca Film Festival, który powstał jako odpowiedź na ataki z 11 września 2001 roku i miał na celu ożywienie dolnego Manhattanu.

Z kim współpracował przy swoich najlepszych produkcjach?

Robert De Niro w trakcie swojej długiej i bogatej kariery współpracował z wieloma wybitnymi reżyserami i aktorami. Jednak najbardziej znacząca i owocna okazała się jego współpraca z Martinem Scorsese. Ten duet stworzył razem dziewięć filmów, które na stałe wpisały się w historię kina.

• "Ulice nędzy" (1973)
• "Taksówkarz" (1976)
• "Nowojorskie opowieści" (1989) - segment "Life Lessons"
• "Wściekły byk" (1980)
• "Król komedii" (1982)
• "Chłopcy z ferajny" (1990)
• "Przylądek strachu" (1991)
• "Kasyno" (1995)
• "Irlandczyk" (2019)

Każdy z tych filmów przyniósł De Niro uznanie krytyków i często nagrody. Współpraca ze Scorsese pozwoliła aktorowi na stworzenie niektórych z jego najbardziej ikonicznych ról.

Poza Scorsese, De Niro współpracował z wieloma innymi wybitnymi reżyserami. Francis Ford Coppola obsadził go w roli młodego Vito Corleone w "Ojcu chrzestnym II" (1974), co przyniosło aktorowi pierwszego Oscara. Sergio Leone powierzył mu główną rolę w epickim gangsterskim dramacie "Dawno temu w Ameryce" (1984).

De Niro często współpracował także z Brianem De Palmą, z którym zrealizował takie filmy jak "Cześć, mamo!" (1970) i "Nietykalni" (1987). Inni znaczący reżyserzy, z którymi pracował De Niro, to Michael Mann ("Gorączka"), Quentin Tarantino ("Jackie Brown"), czy David O. Russell ("Poradnik pozytywnego myślenia", "Joy").

Współpraca z innymi aktorami

De Niro wielokrotnie współpracował z innymi wybitnymi aktorami, tworząc niezapomniane duety na ekranie. Jednym z najbardziej znanych jest jego współpraca z Alem Pacino. Obaj aktorzy, choć często porównywani i uważani za rywali, w rzeczywistości są przyjaciółmi i kilkakrotnie wystąpili razem w filmach:

• "Ojciec chrzestny II" (1974) - choć nie pojawili się razem na ekranie
• "Gorączka" (1995)
• "Prawo i sprawiedliwość" (2008)
• "Irlandczyk" (2019)

Innym aktorem, z którym De Niro często współpracował, jest Joe Pesci. Razem wystąpili w takich filmach jak "Wściekły byk", "Chłopcy z ferajny", "Kasyno" i "Irlandczyk". Ich chemii na ekranie i umiejętności wzajemnego uzupełniania się w różnych rolach nie można przecenić.

Jak zmieniał się wizerunek aktora na przestrzeni lat?

Robert De Niro, przez ponad pięć dekad swojej kariery, przeszedł znaczącą ewolucję wizerunkową, zarówno pod względem ról, które przyjmował, jak i swojego publicznego wizerunku. W latach 70. i 80. XX wieku De Niro był postrzegany głównie jako aktor dramatyczny, specjalizujący się w intensywnych, często mrocznych rolach.

Początek kariery De Niro związany był z obrazem "trudnego" aktora, całkowicie oddanego swojemu rzemiosłu. Jego intensywne przygotowania do ról, takie jak nauka boksu i drastyczne zmiany wagi dla "Wściekłego Byka", czy nauka sycylijskiego dialektu dla "Ojca Chrzestnego II", stały się legendarne. Ten wizerunek "metody aktora" ukształtował początkową percepcję De Niro jako artysty bezkompromisowego, gotowego na wszystko dla swojej sztuki.

W latach 90. De Niro zaczął eksperymentować z lżejszymi rolami, co doprowadziło do znaczącej zmiany w jego publicznym wizerunku. Filmy takie jak "Depresja gangstera" (1999) czy seria "Poznaj moich rodziców" (rozpoczęta w 2000 roku) pokazały, że De Niro potrafi również bawić publiczność. Ta zmiana była zaskoczeniem dla wielu fanów i krytyków, przyzwyczajonych do jego poważnych ról.

Ewolucja stylu aktorskiego

Wraz z upływem lat, styl aktorski De Niro ewoluował. O ile w młodości był znany z intensywnych, często wybuchowych kreacji, o tyle w późniejszych latach jego gra stała się bardziej subtelna i wyważona. Widać to szczególnie w takich filmach jak "Poradnik pozytywnego myślenia" (2012) czy "Praktykant" (2015), gdzie De Niro prezentuje bardziej stonowany, ale równie przekonujący styl gry.

W XXI wieku De Niro zaczął być postrzegany nie tylko jako aktor, ale także jako ikona kultury popularnej. Jego charakterystyczny głos, mimika i gesty stały się rozpoznawalne na całym świecie, często parodiowane i naśladowane. De Niro stał się symbolem nowojorskiego kina i amerykańskiej kinematografii w ogóle.

Czym zajmuje się De Niro poza aktorstwem?

Robert De Niro, mimo że jest przede wszystkim znany jako aktor, ma wiele innych zainteresowań i przedsięwzięć poza światem filmu. Jednym z jego najbardziej znanych pozaaktorskich zajęć jest działalność restauracyjna. De Niro jest współwłaścicielem sieci luksusowych restauracji i hoteli Nobu, które założył wraz z szefem kuchni Nobu Matsuhisą. Sieć ta ma obecnie lokale w wielu prestiżowych lokalizacjach na całym świecie.

Poza Nobu, De Niro jest również właścicielem lub współwłaścicielem kilku innych restauracji w Nowym Jorku, w tym Tribeca Grill. Jego zaangażowanie w branżę gastronomiczną wykracza poza zwykłe inwestycje - aktor aktywnie uczestniczy w tworzeniu koncepcji i atmosfery swoich lokali.

De Niro jest także zaangażowany w rozwój kultury w swoim rodzinnym Nowym Jorku. W 2002 roku, wraz z Jane Rosenthal i Craigiem Hatkoffem, założył Tribeca Film Festival. Festiwal ten powstał jako odpowiedź na ataki z 11 września 2001 roku i miał na celu ożywienie gospodarcze i kulturalne dolnego Manhattanu. Od tego czasu stał się jednym z najbardziej prestiżowych wydarzeń filmowych w Stanach Zjednoczonych.

Działalność producencka i reżyserska

Choć De Niro jest najbardziej znany jako aktor, ma na swoim koncie również doświadczenia jako producent i reżyser. W 1989 roku założył firmę produkcyjną TriBeCa Productions, która wyprodukowała wiele znanych filmów, w tym "Wag the Dog" i "Poznaj moich rodziców". Jako reżyser, De Niro zadebiutował w 1993 roku filmem "Prawo Bronxu", który otrzymał pozytywne recenzje krytyków.

De Niro angażuje się również w działalność charytatywną i społeczną. Jest znany ze swojego wsparcia dla badań nad autyzmem, co ma związek z jego osobistymi doświadczeniami - jego syn Elliot jest w spektrum autyzmu. Aktor regularnie wspiera różne organizacje charytatywne i bierze udział w akcjach społecznych.

W ostatnich latach De Niro coraz częściej wypowiada się publicznie na tematy polityczne. Jest znanym krytykiem administracji Donalda Trumpa i często wykorzystuje swoje publiczne wystąpienia, aby wyrazić swoje poglądy polityczne. Ta aktywność pokazuje, że De Niro postrzega swoją rolę w społeczeństwie znacznie szerzej niż tylko jako aktor - czuje się odpowiedzialny za wykorzystanie swojej platformy do wyrażania ważnych, jego zdaniem, kwestii społecznych i politycznych.